Örsaga 002: Litla hafmeyjan

    Jón feiti var í góðum holdum án þess að hann réri í spikinu. Hann taldi það sér til trafala í kvennamálum og honum fannst hann hálfgerð kvennafæla. Það skipti ekki máli þótt hann væri vel stæður og ætti stórt hús, kvenfólk leit ekki við honum. Hann var kominn á miðjan aldur og þráði það heitasta að kynnast konu og eignast börn, helst fullt hús af börnum. Hann orðaði þetta ekki við nokkurn mann, því hann vissi að í karlafélagsskap yrði hann álitinn eitthvað skrýtinn og konur vildu ekki heyra minnst á  „fullt hús af börnum", eitt eða tvö var nóg. Þegar hann grandskoðaði sálartetrið varð hann að viðurkenna að það sem hann þráði hvað mest var að komast yfir kvenmann. Hann var hættur að setja skilyrði fyrir fegurð, háralit eða vexti, hann vildi bara komast í kvenmannssköp.

   Síðla eitt sumarkvöld þegar ekkert var í sjónvarpinu tók hann á sig rögg og fór í göngutúr. Þetta hafði staðið til mánuðum saman og var þáttur í megrun, en eins og margt annað sem einnig átti að vera þáttur í megrun hafði það setið á hakanum. En nú var stundin runninn upp, hann fann það á sér, upp úr sófanum og út að ganga. En hvert? Hann bjó úti á Seltjarnarnesi og þar var ekki um margt að velja nema þá að rölta út í Gróttu.

   Sól var enn á lofti og þetta var fallegt kvöld. Jón feiti rölti eftir stígnum út að golfklúbbnum og sá ekki nokkurn mann á ferli. Hann var orðinn dálítið sveittur og fætur hans rakir í skónum svo hann fór út af gangstígnum og niður í fjöru, fór  úr skóm og sokkum og óð aðeins í sjónum. Sjórinn kældi hann niður og hann naut þess að vaða eins langt og uppbrotinn á buxunum leyfðu. Þegar kaldur sjórinn lék um læri hans reis honum hold, en það hafði ekki hent hann áður. Yfirleitt leiddi kuldi til þess að limurinn dróst saman og varð eins og rúsína. Þegar hann þoldi ekki lengur við flýtti hann sér að vaða í land, settist á stein og þurrkaði á sér fæturna með sokkunum, beið síðan eftir að risið lækkaði, stakk berfættum fótunum í skóna og rölti heim á leið.

   Kvöldið eftir fann hann þörf hjá sér að fara út að ganga, en nú hafði hann lítið handklæði meðferðis. Allt fór á svipaða leið og hann varð bara nokkuð ánægður með sig.

   Þegar þetta hafði gengið svona í nokkurn tíma og hann var farinn að venjast köldum sjónum og óð því lengra og lengra, kom það fyrir að hann fór úr buxum og nærbuxum þegar engin var sjáanlegur og óð alveg upp í mitti og fann hold sitt þrútna af ánægju.

   Þannig stóð hann út í sjónum er hann fann að eitthvað snerti lim hans ofur varlega. Jóni feita brá samt nokkuð sem ekki var furða og hrökk aftur á bak og leit niður í sjóinn. Eitthvað gult sveif um þarna niðri. Hann ætlaði að grípa eftir því, en það færðist undan. -Lifandi þang? hugsaði hann, en um leið færðist gula þangið upp að yfirborðinu og síðan upp úr sjónum. Það reyndist vera gullfallegt sítt hár og ekki var andlitið síðra sem það umlukti.

   Jón feiti gapti af undrun og ætlaði að segja eitthvað, en gyðjan setti fingur á munn sér,  synti síðan til hans og reis til hálfs upp úr sjónum. Hún var nakin svo langt sem hann sá en ljósa, síða hárið huldi lítil brjóst hennar. Hún nálgaðist hann og lagði handleggina um háls hans og kyssti hann innilega. Hvað gat hann sagt? Hvað gat hann gert? Kossinn var frekar kaldur og með saltbragði en það var skiljanlegt eða svo fannst Jóni.

   Hann tók utan um hana og lyfti henni upp og síðan aðeins frá sér. Hann hafði aldrei séð aðra eins fegurð. Hann vissi ekki alveg hvað hann átti að gera og gerði því það sem hann hafði hneykslast á í hundruðum kvikmynda. Hann lagði hönd að vanga hennar og færði fingurna smámsaman undir kjálkann. Hún misskildi hann, því hún dæsti svo hann fann rakt loft streyma snöggt um fingurna og hann kippti hendinni að sér. Hún brosti og snéri höfðinu þannig að hann sá tálknin. Þegar hún sá svipinn á honum brosti hún og önnur hönd hennar seig niður í djúpið og tók utan um liminn. Jón feiti fann sælu hríslast um sig, hann lygndi aftur augunum og sá því ekki nema á sekúndubroti sporðinn sem skaust augnablik upp úr sjónum er höfuð gyðjunnar hvarf í djúpið.

   Jón feiti „flaut" í himnasælu í köldum sjónum en þegar skvettist framan í hann var eins og hann ryki upp af góðum draumi. Hann leit í kringum sig og sem betur fer var ekki nokkurn mann að sjá hvorki á láði né í legi. Hann óð í land, þurrkaði sér í skyndi og flýtti sér heim.

   Næstu kvöld rölti hann niður í fjöru og leit út yfir hafið. Hann var ekki viss hvort hann hafði verið að dreyma eða hvað hafði í rauninni komið fyrir hann, en hann gat ekki afmáð mynd hennar úr huganum. Hann hélt samt áfram þessum kvöldgöngum sínum, staldraði við og horfði út á hafið og rölti svo heim á leið.

   Ári síðar þegar hann var nýkominn heim og búinn að taka af sér var bankað á dyrnar. Jón feiti átti ekki von á gestum, bjóst við einhverjum sölumanni eða álíka truflunarvaldi og opnaði því dyrnar frekar hastarlega. Hann bráðnaði er hann sá hana standa þarna umlukta gyltu hárinu. Standa? Já, hún var með fætur!

   „Ertu komin?" spurði hann, en það er einmitt það augljósasta sem við spyrjum um þegar við höfum það fyrir augunum. „Ég hef þráð þig svo heitt," bætti hann við og breiddi út faðminn og hún hvarf inn í hann. „Elsku pabbi," sagði hún og sleit sig lausa úr fangi hans, hljóp að dyrunum og kallaði út: „Kokmiðið, krakkar. Þetta er húsið hans pabba."

   Jón feiti horfði glaður og undrandi á er húsið hans fylltist af börnum.